چه کسی حرف مرا می فهمد؟ چه کسی درد مرا می داند؟ در پس پرده ی اشک چشمم چه کسی راز مرا می خواند؟ چه کسی واژه ی تنهایی را در دل غمزده ام می بیند؟ با سر انگشت محبت چه کسی قطره ی اشک مرا می چیند سال ها غیر خداوند بزرگ هیچ کس از غمم اگاه نبود توشه ی زندگیم در همه عمر جز غم و غصه ی جانکاه نبود مرگ یک روز و یا یک شب سرد چشم غمگین مرا می بندد شاید انجا پس از این رنج و عذاب سردی گور به رویم خندد...
